BARBARA HIN (1964 – 2020)

Tot ons grote verdriet vernamen wij deze week dat onze zeer gewaardeerde collega Barbara Hin afgelopen dinsdag 21 juli is overleden.

Onze gedachten gaan uit naar Barbara’s partner Robin, haar ouders Kees en Neeltje en alle familie, vrienden en collega’s. Namens alle leden van de NCE wensen wij hen veel sterkte met dit grote verlies.

Met Barbara verliezen we niet alleen een ontzettend getalenteerde en bevlogen filmeditor, maar ook een bijzonder en inspirerend mens. Haar liefde, passie en gedrevenheid voor het filmvak waren een enorme kracht voor de vele filmmakers met wie zij samenwerkte.

Ze zal enorm worden gemist.

Onderstaand In Memoriam werd geschreven door Barbara’s ‘huisgenoten’ van de Derde Verdieping, Dorith Vinken en Annelies van Woerden.

+++++

Barbara (rechts), met haar vader Kees en zus Jacinta op de openingsavond van IDFA 2018,

dat opende met het door Barbara gemonteerde Kabul, City in the Wind (Aboozar Amini, 2018).

Foto: © Robin van Erven Dorens.

+++++

Voor Barbara

Barbara was geen lid van de NCE. Ze wilde wel lid worden, maar het liep gewoon altijd anders. Wij noemden haar altijd aspirant lid, want de aanbevelingen van ons voor haar lagen bij wijze van spreken al lang klaar en als we haar eraan herinnerden was het “Oja! Dat ga ik dit weekend écht doen!”. Zo ging dat vaak met alles met de dingen bij Bar. Ze had het altijd druk.

Wij hadden het erg fijn met elkaar op de Derde Verdieping waar al zoveel montagehistorie ligt. Bijna 20 jaar heeft Barbara hier haar geliefde werk gedaan, aan de Prinsengracht. De laatste 12 jaar in de huidige samenstelling. Ze was er ‘chef boekhouding’. Er hing echt een rock en roll sfeer bij ons, zonder regels, alles liep zoals het liep, maar met veel steun aan elkaar en een hoop lol. Huiselijk en gezellig was het in ieder geval! Die sfeer hebben we met z’n drieën gecreëerd. Het is dan ook een enorm gemis dat Barbara niet meer bij ons is.

Zo nodigden we elkaar regelmatig uit bij viewings of konden we bij elkaar ventileren – bij ons geliefde oude koffieapparaat – over de producties waar we mee bezig waren, of elkaar in persoonlijke zaken van advies voorzien of er op z’n minst grove grappen over maken. Of we hadden weer eens overleg over wat we allemaal moesten gaan aanpakken bij ons op de verdieping. De enthousiaste plannen waren er altijd, alleen de uitwerking bleef vaak een beetje uit, bij ons alledrie.

Tekenend voor Bar was dat ze vaak met tennisracket of yogamat onder de arm toch nog even stond te kletsen in de keuken, waarop ze vervolgens riep dat ze nu echt moest hollen, “Anders ben ik wéér te laat!” Ze was een bourgondiër, een levensgenieter met een druk sociaal leven samen met haar partner Robin, waarmee ze onwijs van muziek, goed eten en avonden met vrienden kon genieten. Als ze eindelijk eens even niet hoefde te werken was ze in Frankrijk te vinden samen met Robin en een goed glas wijn. Een oud briefje met “Bar – Barba – Barbara” met een klein pictogram van een wijnglas hing op haar deur.

In haar kamer was het gezellig rommelig. Het stond er vol met gekke kunst, stapels papier, grappige briefjes en kaarten, de luxaflex zat met ducktape aan elkaar en er stond een verrotte doos met oude filmblikken als voetensteun. Barbara was echt een bevlogen editor, werkte hard en veel en graag. Al leek het soms wel érg druk, want ze werkte vaak ook nog weekenden lang door om de deadlines (voor bijvoorbeeld IDFA) te halen. Ze was bescheiden, lief en rechtvaardig – ze kon goed op haar strepen staan als het er écht op aan kwam – en werkte met een enorme dosis geduld en een kunstzinnig oog voor detail aan haar films. Barbara kon verliefd worden op shots, doordat er ergens een mooie, goed getimede scherpteverlegging in zat of een onverwachte glinstering die nét de juiste toon toevoegde.

Ze was autodidact. Ze begon haar carrière zonder enige filmopleiding. Althans, met haar moeder Neeltje Hin als fotografe en haar vader Kees Hin als documentairemaker is het filmmaken en de liefde voor kunst haar met de paplepel ingegoten. Ze heeft door de jaren heen veel films met Kees gemonteerd en vroeg in haar carrière werkte ze aan een aantal films van Johan van der Keuken.

Sindsdien heeft ze ontelbaar veel films gemonteerd, voornamelijk documentaires, en met diverse regisseurs gewerkt zoals haar goede vriendin Carin Goeijers, (But Now Is Perfect, 2018), haar partner Robin van Erven Dorens, (In Groove We Trust, 2014), Steve McQueen, met wie ze veel korte (kunst-) films maakte en Ramón Gieling, (Erbarme dich – Matthäus Passion Stories, 2015). De laatste twee films die Barbara monteerde, All Against All (Luuk Bouwman, 2019) en Vieren wat Kapot is (Denise Janzee, 2020), zijn dit jaar beide geselecteerd voor de Gouden Kalf competitie tijdens het NFF.

In november 2019 kregen we te horen dat ze ziek was. Maandenlang was haar montagekamer leeg en moest ze ziekenhuis in en uit met allerlei complicaties. Een arts vroeg eens aan haar of ze nog wensen of dromen had waar ze zich op kon focussen of naar toe kon leven, of ze wellicht nog een mooie reis wilde maken of zoiets? Het enige wat ze wilde was weer monteren. Dat zegt genoeg over de grenzeloze passie die Barbara had voor het vak dat zij het mooiste vond wat er is.

We zullen haar en haar gezellige rommel vreselijk missen.

— Dorith en Annelies