BORIS GERRETS, NCE (1948 – 2020)

Tot ons verdriet vernamen wij afgelopen weekend dat onze collega en filmmaker Boris Gerrets afgelopen donderdag 26 maart is overleden. Namens alle leden van de NCE wensen wij Boris’ partner Alexandra, zijn dochters Rosalie en Mila, zijn zoon Basil en alle familie en vrienden van Boris veel sterkte met dit grote verlies.

De laatste film van Boris, Lamentations of Judas, (Witfilm, 2020), zou de openingsfilm zijn geweest van het Movies that Matter festival. Naast zijn werk als editor was Boris een zeer getalenteerd filmmaker, gaf hij lessen, lezingen en masterclasses, maakte hij tekeningen, animaties, video- en book art en theater, en daarover zei hij zelf het volgende:

Art is what connects us through history and across cultures by way of an endless string of ideas and feelings. I don’t see my art as an expression of my individuality, but it does spring from the specific experience that has made me who I am. What is important is that my work should be an attempt to create a space of encounter, a space that can channel the energies generated by my encounter with the world as it presents itself to me.

B.G.

Onderstaand In Memoriam werd geschreven door Ruben van der Hammen, die met Boris samenwerkte aan zijn laatste film.

Foto: © Alexandra Handal

Ik leerde Boris kennen in september 2019 toen hij me vroeg te helpen bij de afronding van zijn laatste film, Lamentations of Judas (2020). Hij mailde me met de vraag naar Berlijn te komen waar hij sinds een paar jaar woonde. “Het feit dat ik mijn eigen films monteer maakt dat ik hulp nodig heb om in dit stadium een frisse blik te behouden.” – schreef hij. Zoals mijn collega editors vast zullen herkennen, is het voor regisseurs (en zeker ook voor editors) niet altijd makkelijk om in het laatste stadium van je film hulp te vragen van iemand die niets van het project weet. Je weet nooit wat ze eventueel bloot leggen of welke nieuwe twijfels ze in je hoofd kunnen planten. Boris vroeg altijd iemand mee te kijken bij de afronding van zijn films. Eén of twee rake opmerkingen kunnen alles op zijn plaats laten vallen schreef hij. Wat mij betreft een blijk van vertrouwen en openheid die elke regisseur en editor zou moeten hebben.

Uiteraard kende ik Boris al als collega en filmmaker, dat is ook niet gek gezien de indrukwekkende lijst films waaraan hij werkte als editor en zeker ook de films die hij later zelf regisseerde. Maar ik kende hem vooral ook als warme vriend voor de mensen om hem heen en zijn collega filmmakers. Zo stelde hij ooit een kamer in zijn huis beschikbaar voor zijn goede vriend Menno Boerema die wegens een echtscheiding tijdelijk geen slaapplek had. Menno bleef er uiteindelijk een jaar wonen.

Boris begon als beeldend kunstenaar met het maken van videoinstallaties en rolde zo het vak van film montage in. Hij monteerde onder anderen First Kill (2001) van Coco Schrijber, Aya Sofya Amsterdam (2007) van Jack Janssen, Anton Corbijn Inside Out (2012) van Klaartje Quirijns en Your Mom and Dad (2019) van Klaartje Quirijns. Als regisseur ontving Boris internationale lof voor zijn film Shado’man (2013) en met name People I Could Have Been and Maybe Am (2010) waarmee hij onder andere de prijs voor beste mid-length documentaire op het IDFA won.

Tot zijn grote spijt werd zijn laatste film niet geselecteerd voor de Berlinale. Hij vertelde me dat hij de politieke wind tegen had en dat een paar hardliners vonden dat hij als witte westerling niet een film over een zwarte Afrikaanse situatie kon maken. Dat moet hem ongelofelijk gefrustreerd hebben, niet alleen vraag je je af of deze hardliners zijn eerdere werk hebben gezien, maar juist Boris, geboren in Amsterdam in een Nederlands, Bulgaars-Duits huishouden, opgegroeid in o.a. Sierra Leone, iemand die zeven talen spreekt maar bovenal iemand die in zijn werk en in het leven voorbij afkomst kijkt en altijd de menselijke kant in situaties ziet, is iemand die overal ter wereld over elke situatie een bijzondere, warme film kan maken.

Toen we in september aan de film werkten ging Boris’ gezondheid al achteruit. Hij vertelde me dat de voice over in de film niet alleen Judas’ overpeinzingen zijn maar vooral ook zijn eigen gedachten over het leven. De tekst waarmee hij de film afsluit raakte me toen, maar ook zeker nu heel diep:

My life is not a journey, but a wave that is about to crash.
A man’s life is incomplete.
But another wave will come.

Met het verlies van Boris Gerrets verliezen wij een zeer gewaardeerd collega en verliest de internationale filmwereld een van zijn grote talenten. Ik zal hem missen als de goede vriend die hij in de korte periode dat we samenwerkten is geworden.

Ruben van der Hammen