IN MEMORIAM: DANNIEL DANNIEL
Vorige week bereikte ons het trieste en schokkende bericht dat regisseur, scenarist en collega-editor Danniel Danniel op 4 mei j.l. is overleden.
Namens alle leden van de NCE wensen wij zijn familie, Jessica de Koning, Tadzio, Mo, Faye en al zijn dierbaren heel veel sterkte met dit enorme verlies.
Danniel heeft met zijn werk een onuitwisbare stempel gedrukt op de Nederlandse film, en de documentaire in het bijzonder. Wij zullen hem missen als zeer gewaardeerde collega en bijzondere persoonlijkheid. Menno Boerema schreef voor zijn goede vriend en collega het volgende In Memoriam.
In Memoriam Danniel Danniel
Begin jaren tachtig, Danniel was net van de filmacademie afgestudeerd, tekende ik samen met vele anderen een verzoek aan een of andere minister om Danniel, gezien zijn belang voor de Nederlandse filmcultuur, een permanente verblijfsvergunning te geven. Geen van de ondertekenaars van toen zal hebben bevroed hoe terecht dit verzoek uiteindelijk zou blijken.
In eerste instantie niet zozeer op montagegebied, hij assisteerde en monteerde in het begin vooral geluid van een aantal grote speelfilms. Het maakte hem mogelijk geld te verdienen zodat hij de vrijheid had zijn eigen scripts en films te ontwikkelen. Danniel beschouwde zichzelf toen nog meer als regisseur dan als editor en zou ook een aantal bijzondere speelfilms regisseren. In 1988 zijn eerste, de 58 minuten durende korte film Ei, die na zijn première op het Rotterdams filmfestival en de tweede plaats in de publieksfavorieten van Cannes, over de hele wereld vertoond zou worden. Daarna volgden andere opvallende films waaronder Mykosch en Winter ’89.
Maar Danniel had moeite zijn films gefinancierd te krijgen en begon zich meer en meer op zijn andere liefde, filmmontage, te richten. Met name in de documentaire kwam zijn onorthodoxe manier van denken, zijn grote gevoel voor vertellen en zijn humorvolle maar scherpe kijk op mensen en de menselijke psyche goed tot zijn recht. Als editor nam zijn carrière een grote vlucht, hij zou talloze (internationaal) bekroonde documentaires monteren waaronder vele van Heddy Honigmann, maar ook werk van Kees Hin, Jessica Gorter, Jos de Putter, Esther Hertog en nog vele vele anderen.
Hij regisseerde zelf ook nog een aantal documentaires waaronder het opzienbarende Arna’s Children (samen met Juliano Mer-Khamis) en While Looking for the Devil (samen met Diego Gutiérrez).
Behalve als een zeer begenadigd editor ken ik Danniel ook als een uitstekende en kritische kijker die goed kon verwoorden waar de film waar ik op dat moment aan werkte wellicht toch duidelijker of spannender verteld kon worden – en zoals mij heeft hij nog vele anderen geholpen.
Hij was vaak betrokken bij de IDFA Summer School waar beginnende buitenlandse makers van zijn talent konden profiteren en leren.
Danniel Danniel is niet alleen een grote verrijking voor de Nederlandse filmcultuur geweest maar heeft hem mede vormgegeven. Ik ga hem missen als zeer gewaardeerde collega, maar vooral als de zeer goede zachte vriend, die hij 40 jaar van mij was.
— Menno Boerema
